Suriyeli Mülteci Bir Aileyle Röportaj
Suriye’deki iç savaştan kaçarak Ankara’ya gelen Efrinli bir aileyle bir röportaj gerçekleştirdik. Bu süreçte yaşadıkları sıkıntıların neler olduğunu bizlerle paylaşan Suriyeli emekçi kardeşlerimiz bizi evlerine davet ettiler ve güleç yüzleri ve samimi tavırlarıyla sorularımızı yanıtladılar.
Suriye’deki iç savaştan önce nasıl bir yaşantınız vardı?
Biz Suriye’nin Efrin şehrinden mülteci olarak çıkış yaptık. Savaştan önce güzel bir hayatımız vardı. Bölgemiz çatışma merkezlerinden uzak olduğundan pek sorunla karşılaşmadık. Efrin’de iş hayatı daha çok tarım ve hizmet sektörü üzerinden yürüyor. Meselâ kardeşlerimizin lokantası vardı, babamız ise Esad yönetimindeki devlet memurluğunun inşaat alanında çalışıyordu. Kadınlar da çalışıyordu. Kimse evde oturmazdı. Liseyi, üniversiteyi bitiren herkes çalışıyordu. Bölgemiz daha çok tarımla uğraşıyor. Buğday ve zeytin geçim kaynağımız. Özellikle zeytin üretimi yoğun olarak yapılıyor. Bunun yanında sabun imalathanelerinde çalışarak yaşıyoruz. Günlük çalışma süremiz 8 saati geçmiyor. Aslında kendi içine kapalı bir yaşam var Efrin’de.
Suriye’deki savaşın yaşamlarınızdaki etkileri neler oldu?
Öncelikle yaşadığımız toprakları terk etmek zorunda kaldık. İşimizden gücümüzden olduk. Bir işte çalışmak artık daha zor. Göç yaşamlarımızın bir parçası haline geldi. Meselâ Halep’te Kürtlerin yaşadığı bir mahalle tamamen göç edip bulunduğumuz bölgeye geldi. Halep’ten kaçanlar, Efrin’de kamu binalarında ve okullarda yaşamak zorunda kaldılar. Gıda ve sağlık sıkıntısını çok yoğun yaşadık. Yaşamak için ihtiyacımız olan her şey karaborsaya düştü. Bu olanlar yüzünden Türkiye’ye geçişler başladı. Yaşamlarımız gerçek anlamda çekilmez hale geldi. Düşünün ki doğup büyüdüğünüz coğrafyayı terk edip bilmediğiniz bir ülkenin şehirlerinde yaşamaya çabalıyorsunuz.
İç savaştan ve zulümden kaçarak Ankara’ya geldiniz. Bu süreçte neler yaşadınız?
Sınır hattından geçerken korkularınızla birlikte yeni bir toprağa ayak basıyorsunuz. O esnada geride çatışmalar var, silah sesleri geliyor ve eğilip kalkarak sınıra kadar gelmeye çalışıyorsunuz. Bu korku bile yeterli olabiliyor. Türkiye, geçiş iznimiz olduğundan dolayı problem çıkarmadı. Sonuçta böyle bir anlaşması vardı. Fakat bizi zorla mülteci kamplarına yollamaya çalıştılar. Kamplardaki koşulların çok kötü olduğunu bildiğimizden oraya gitmeyi reddettik. Ankara’daki kardeşimizin yanına geldik. Zaten kampa daha çok Arap halkı yerleştiriliyor.Biz diğer Suriyeli mültecilere nazaran daha şanslı bir aileyiz aslında. Kardeşim 4 yıl önce Ankara’ya geldi. Buraların yaşam koşullarını biraz olsun öğrendiğinden çok problemle karşılaşmadık. Bu bölgede de çok Kürt ailesi var.
Dilini bilmediğiniz bir ülkede yaşamak zorunda kalmak ne gibi sıkıntılara yol açıyor? Türkiye’deki yaşam koşullarınızdan kısaca bahseder misiniz?
Yaşamak için çalışmak zorundasınız. En büyük sıkıntımız iş aramaya gittiğimizde karşımıza çıkıyor. Türkçe bilmediğimizden dolayı işe alınmıyoruz. Çalışsak da angarya işlere layık görülüyoruz. Dil bilmediğimiz için lokantalarda bulaşık yıkama gibi işler yapıyoruz. Erkeklerimiz atık kağıt toplama işini yapmaya çalıştılar. Koşulları kötü olduğundan bir süre sonra bıraktılar. Şimdi lokantada çalışıyorlar. Bu işi de tanıdık sayesinde bulduk. Biz kadınlar da çalışarak onlara yardımcı olmak istiyoruz aslında.
Türkiye’deki yaşam koşulları kesinlikle iyi değil. Çalışma saatleri çok uzun. Eşimiz ve kardeşlerimiz sabahın köründe evden çıkıp, gece geç saatlerde dönüyorlar eve. Suriye ile kıyaslayacak olursak burası çok kötü. Efrin’de 8 saat çalışıyorsun. Burada 12 hatta 14 saat...